Au bèth miei deu Vic Vielh, que i viu ua hemna vielha, e qui apèran Queton.
Non saben pas lo monde deu parçn, quan ei vaduda : que l’an tostemps vista aquiu, e be sembla qu’i serà tostemps.
Jo, quan me’n vau passejar peus bòscs, que m’estanqui totstemps tà li har quate istuèras.
E un dia, que’m contè açò...