Amb Las que dançavan dins la lutz, Joan-Frederic Brun tòrna sul camin qu’aviá ja seguit dins lo sieu volum de racontes Lo temps clar de las Encantadas (Institut d’Estudis occitans, Atots, 2005). I Aprigondís tanben son exploracion d’un univèrs d’aparéncia plan realista, lo dels terraires de causses e de montanhas que fan lo rèire país de Montpelhièr, entre vinhas, Larzac e Cevenas. Mas coma sovent en cò d’el, es pel biais de creaturas legendàrias o mitologicas, manlevadas als racontes del luòc o nascudas, se pòt plan, del quite imaginari de l’escrivan, qu’aquela exploracion nais e se desplèga. Los limits entre realitat e fantastic ne son d’aquí trebolats, fins a se dissòlver al benefici d’una autra realitat, saique mai presenta e mai vertadièra que la que la cresiam conéisser. Las uèch novèlas aicí recampadas, La jove giganta, Lo secrèt,Lo gorg negre, Nautas tèrras, L’anèl de la serpnassa, Eissam, Roquets e Lo ròc dau miegjorn nos apareisson coma tant de cabussadas a l’encòp agradivas e abissalas dins lo mond del narrator. Los encants d’un estil pivelant an lèu fach d’entraïnar lo legeire dins aqueles avencs de clartats e d’ombras ont se debanan d’aventuras que las podèm aital faire nòstras.