Parution : 01/11/2020
ISBN : 9782859106096
284 pages
13.5 x 18
16.00 €
ISBN : 9782859106096
284 pages
13.5 x 18
16.00 €
Édition financée par l’IEO sur ses fonds propres
La nouvelle est un genre littéraire qui convient bien à la langue occitane et Sèrgi Viaule s’y adonne avec gourmandise. Nous avons tous en mémoire son premier recueil Fotuda planeta ! ("Foutue planète !") Avec ce Dança amb los voltres ("Dance avec les vautours") , il nous en propose un florilège supplémentaire.
Les vingt-quatre textes ici rassemblés sont tous différents, chacun avec une ambiance spécifique, mais ils sont tous marqués par l’empreinte indélébile de l’auteur : celle de proposer une chute qu’il espère inattendue pour les terminer.
La prose de Sèrgi Viaule peut être à la fois poétique et humoristique. Certains textes ont un sens théâtral marqué. D’un texte à l’autre, on peut passer du symbolisme au fantastique, avec quelques fois, une pincée de "naturo-romantisme".
L’auteur écrit dans la langue riche et naturelle qui lui est reconnue. Une langue qu’il "s’obstine à tordre dans les tous les sens afin d’en extraire tout le jus".
Les vingt-quatre textes ici rassemblés sont tous différents, chacun avec une ambiance spécifique, mais ils sont tous marqués par l’empreinte indélébile de l’auteur : celle de proposer une chute qu’il espère inattendue pour les terminer.
La prose de Sèrgi Viaule peut être à la fois poétique et humoristique. Certains textes ont un sens théâtral marqué. D’un texte à l’autre, on peut passer du symbolisme au fantastique, avec quelques fois, une pincée de "naturo-romantisme".
L’auteur écrit dans la langue riche et naturelle qui lui est reconnue. Une langue qu’il "s’obstine à tordre dans les tous les sens afin d’en extraire tout le jus".
La novèla sembla un genre literari que convenga plan a la lenga nòstra e Sèrgi Viaule s’i adona amb golardisa. Servam totes en memòria son recuèlh Fotuda planeta ! Amb aquesta Dança amb los voltres vos ne prepausam un florilègi de mai.
Los vint-e-quatre tèxtes recampats dins aqueste volume son totes desparièrs amb lor color pròpria, mas son tanben marcats de l’emprenta indelebila de l’autor. La de proposar una casuda inesperada per clavar cada pèça.
La pròsa de Sèrgi Viaule pòt èsser a l’encòp poetica e umoristica. D’unes tèxtes an un sens teatral afortit. D’un a l’autre passan prèstament del symbolisme al fantastic, e mai qualques còps tenon, perqué pas ?, un pecilh de naturo-romantisme.
L’autor escriu dins la lenga rica e naturala que li coneissèm. Una lenga que s’atissa de tòrcer dins totes los sens per li tirar tot son chuc.
Los vint-e-quatre tèxtes recampats dins aqueste volume son totes desparièrs amb lor color pròpria, mas son tanben marcats de l’emprenta indelebila de l’autor. La de proposar una casuda inesperada per clavar cada pèça.
La pròsa de Sèrgi Viaule pòt èsser a l’encòp poetica e umoristica. D’unes tèxtes an un sens teatral afortit. D’un a l’autre passan prèstament del symbolisme al fantastic, e mai qualques còps tenon, perqué pas ?, un pecilh de naturo-romantisme.
L’autor escriu dins la lenga rica e naturala que li coneissèm. Una lenga que s’atissa de tòrcer dins totes los sens per li tirar tot son chuc.
Sergi Viaule, né en 1950, a écrit de nombreux textes, poésies, contes et nouvelles parus sous forme de brochures. Il se consacre aujourd’hui à la mise en ordre de ses œuvres romanesques.
Sèrgi Viaule es nascut dins una familha occitanofòna en 1950 a La Vaur, en Albigés. Pauc o pro escrich desempuèi son adolesciéncia (poesias, racontes, novèlas, romans).
l’anèl
[...] L’eternitat dura pas qu’un temps. A cima d’una estona, pauc a cha pauc, l’estrencha se dessarra. La folia nos daissa per far plaça a un pauc de tendresa. Los potons son mens enfuocats, pus doces. La feràmia que soi vengut s’apasima. Tornam existir de carn, d’òsses e d’èime. Enfin nos podèm agachar coma d’èssers reals. Tornam prene consciéncia de nòstra umanitat, de nòstras aparéncias fisicas. Venèm de viure una passa de baujum. L’impuls carnal demòra.
La preni per la man e la buti dins la cambra. Torni tampar la pòrta dins son esquina. Sèm ara totes dos còs e còs. Jos sa rauba fina sentissi sas formas e sas carns fèrmas. Planti mon nas dins sa cabeladura de fuòc. Sos pelses flairan bon la ginèsta e la pineda sensolelhada. Daissi mas mans pastar sas patèrlas. Mos dets ensajan de ne memorisar las dimensions. Braida s’estre¬mentís de plaser. Nos tornam potonar sul mendre centimètre cairat de carn desnusa.
[...]
Deseimat
[...]Florentin Bosquet èra conegut per èsser un òme senat qu’aviá pas paur de res. Èra decidit e generós. Bastava pas que li demandar un còp de man per l’aver. Vos auriá balhat lo verd emai lo sec. Dins lo vilatge èra estimat de totes, quitament del rector emai se lo cantonièr se geinava pas per blasfemar en sa preséncia. Passava amb rason per una mena de rebuta-la-mòrt que crentava pas res. Çò que, qualques còps, lo podiá menar a èsser imprudent. Aviá pas cap de tabó. Tre mainatge s’èra desliurat de tota cresença religiosa.
Alavetz, anatz saber çò que li passèt pel cap ? Benlèu que n’agèt pro de repotegar contra lo temps que l’aviá ragentat, o que n’aviá pro de pèrdre son temps ; lo tot es qu’en un moment donat se revirèt cap a la cleda metallica del fons del pòrge. S’adreiçant a las tombas que blanquinejavan dins la quasi-nuèit i anèt d’un ton trompetejaire :
– Alavetz, tot lo monde dormís ?
Ieu, èri demorat dins l’escurina sens dire res, nimai bolegar la mendre aurelha. Me sabiá pas aquí que me vesiá pas. Còp sec, e sens brandar, respondèri d’un ton rauc qu’aprèp la bona asagada que veniái de prene, ma votz s’èra enraiada :
– Non, pas ieu...
[...]
[...] L’eternitat dura pas qu’un temps. A cima d’una estona, pauc a cha pauc, l’estrencha se dessarra. La folia nos daissa per far plaça a un pauc de tendresa. Los potons son mens enfuocats, pus doces. La feràmia que soi vengut s’apasima. Tornam existir de carn, d’òsses e d’èime. Enfin nos podèm agachar coma d’èssers reals. Tornam prene consciéncia de nòstra umanitat, de nòstras aparéncias fisicas. Venèm de viure una passa de baujum. L’impuls carnal demòra.
La preni per la man e la buti dins la cambra. Torni tampar la pòrta dins son esquina. Sèm ara totes dos còs e còs. Jos sa rauba fina sentissi sas formas e sas carns fèrmas. Planti mon nas dins sa cabeladura de fuòc. Sos pelses flairan bon la ginèsta e la pineda sensolelhada. Daissi mas mans pastar sas patèrlas. Mos dets ensajan de ne memorisar las dimensions. Braida s’estre¬mentís de plaser. Nos tornam potonar sul mendre centimètre cairat de carn desnusa.
[...]
Deseimat
[...]Florentin Bosquet èra conegut per èsser un òme senat qu’aviá pas paur de res. Èra decidit e generós. Bastava pas que li demandar un còp de man per l’aver. Vos auriá balhat lo verd emai lo sec. Dins lo vilatge èra estimat de totes, quitament del rector emai se lo cantonièr se geinava pas per blasfemar en sa preséncia. Passava amb rason per una mena de rebuta-la-mòrt que crentava pas res. Çò que, qualques còps, lo podiá menar a èsser imprudent. Aviá pas cap de tabó. Tre mainatge s’èra desliurat de tota cresença religiosa.
Alavetz, anatz saber çò que li passèt pel cap ? Benlèu que n’agèt pro de repotegar contra lo temps que l’aviá ragentat, o que n’aviá pro de pèrdre son temps ; lo tot es qu’en un moment donat se revirèt cap a la cleda metallica del fons del pòrge. S’adreiçant a las tombas que blanquinejavan dins la quasi-nuèit i anèt d’un ton trompetejaire :
– Alavetz, tot lo monde dormís ?
Ieu, èri demorat dins l’escurina sens dire res, nimai bolegar la mendre aurelha. Me sabiá pas aquí que me vesiá pas. Còp sec, e sens brandar, respondèri d’un ton rauc qu’aprèp la bona asagada que veniái de prene, ma votz s’èra enraiada :
– Non, pas ieu...
[...]
Revue de presse
| Consulter | Critica | C. Rapin | Lo Lugarn, 13/04/2021 |
| Consulter | Critica (Parlam gascon) | Jean-Jacques Fénié | Sud-Oèst, 04/01/2021 |
Critica
Dança amb los Voltres
per Cristian Rapin
Tot ben que condemnat, coma tot un cadun, a una vida atraquida, n’ai profeitat per me sadolar de literatura. Durbiguèri e legiguèri de cap a cima Dança amb los voltres, lo fascinant recuèlh de novèlas cortas que Sèrgi Viaule acaba de nos donar.
Recuèlh inegal, cèrtas, ont la perfècta escasuda del primièr tèxte qu’a donat lòc al títol general de l’obratge s’avesina amb de racontes mai leugièrs mas plen d’interès. University of Paris es un pichon tèxte que fa d’una errança una ocasion de soscar a la defensa de la natura : « sens l’afrabar, nimai la mutilar inutilament, se pòt manlevar a la Tèrra Maire qualques plantas e fruchas salvatges » (p.263). Coma o podèm legir sus la quatrena de cobertura : « La novèla sembla un genre literari que convenga plan a la lenga nòstra e Sèrgi Viaule s’i adona amb golardisa. » L’autor escriu dins la lenga rica e naturala que li coneissèm. Fa partida d’un pichon molon de prosators que fan de l’escrich occitan una causa rica e ensenharèla.
Vòli pas mancar de citar lo biais leugièr e natural de l’autor quand descriu l’amaisament dels amants aprèp l’amor : « Aprèp aver balhat tot a l’amor, tornam a mai de serenitat. Sèm lasses e uroses. Somiaires, bracam l’infinida blancor del plafon. Pauc a cha pauc, lo mond nos torna. Tornam percebre los bruchs de la vila. Tres còps semenat, tres còps recoltat. Totas las posicions son estadas experimentadas. » (p. 71).
L’autor escriu dins una lenga que s’atissa de tòrcer dins totes los senses per li tirar tot son chuc.
C. Rapin
Lo Lugarn,
13/04/2021
Critica (Parlam gascon)
[...] Que son 24 tèxtes, bien miats, dens ua lenga simpla, eficaça mes d’ua grana inventivitat. Que soi tostemps espantat de véder l’imaginacion e sovent l’umor deu nòste autor albigés qui sap manejar hòrt bien lo calam. Qu’aquò sii, per exemple, dens los grans espacis (Dança amb los voltres per exemple), dens l’intimitat torrida d’un galant e de la soa mestressa qui’s tornan trobar (L’anèl) o dens l’observacion de la realitat deu país pregond (Colonizacion de pòblament), lo Viaule hè víver la lenga nòsta d’un biais modèrne e realiste.[...]
*** Traduction française de l’éditeur ***
[...] Ce sont 24 récits, bien écrits, dans une langue simple, efficace mais d’une grande inventivité. Je suis toujours surpris par l’imagination et souvent l’humour de notre auteur albigeois, qui manie abilement la plume. Que ce soit par exemple dans les grands espaces (Dança amb los voltres par exemple), dans l’intimité torride d’un galant et de sa maîtresse qui se retrouvent (L’anèl) ou dans l’observation de la réalité du pays "profond" (Colonizacion de pòblament), Sèrgi Viaule fait vivre notre langue d’une façon moderne et réaliste. [...]
Jean-Jacques Fénié
Sud-Oèst,
04/01/2021
