".. Mon DIu, praube ! Com lo país sancèr se pelha de la sua harda de nuèit e de lutz. Com las estelas an agusat las lors espadas per hosselhar dens mon còs vielh. Lo guirp deu vent darriga ma gauta. Lo destrau de la mòrt gaha balanç per gitar mos membres dens lo cèu bohiat de gema ahuecada. Tot es treslusent de clartat dens ta cara de cera, vielha lana malestruga. lo mond s’esperraca capvath los maintages que hugen. La mia pèth que tomba en pobra. Giti mos uèlhs au hred de las crastas. lo mon cap tomba com hruita vermiosa. Apèri ùmon praube can, lequèssi mos pòts per cauha’m de calor tremolanta.."