Parution : 16/12/2015
ISBN : 9782859105600
306 pages
13,5 x 18 cm
15.00 €
ISBN : 9782859105600
306 pages
13,5 x 18 cm
15.00 €
Joan-Claudi Forêt
La Pèira d’azard (ATS 112)
réédition - livre bilingue (en seconde partie de l’ouvrage)
Co-édition avec Parlarem en Vivarés
Co-édition avec Parlarem en Vivarés
La Pèira d’azard, dont la première édition date de 1990, a obtenu le prix Paul Froment à sa parution.
La Pèira d’azard, inicialament publicat en 1990, obtenguèt lo prèmi Paul Froment a sa parucion.
Dans le silence de sa maison, en Ardèche, un homme se fend de déchiffrer une pierre, découverte par hasard, sur laquelle sont gravées des lettres étrusques. Au Moyen-Âge, dans un autre lieu de montagne dans le Vivarais, un moine s’efforce de transcrire en vers un manuscrit latin pour en conjurer le message diabolique. Et toujours en ARdèche, sur le point de quitter l’homme qu’elle aime, une jeune femme revient sur son existence afin d’expliquer, si possible, les raisons de son départ.
Dins lo silenci de son ostal d’Ardecha, un òme s’atissa a deschifrar una lausa gravada de letras etruscas qu’a descobèrta per còp d’astre. A l’Edat Mejana, endacòm mai dins la montanha vivaresa, al fons de son abadiá, un monge s’esperfòrça de metre en vèrses un manuscrit latin per n’esconjurar lo messatge diabolic. En Ardecha totjorn, a mand de quitar l’òme qu’aima, una jove femna se clina sus sa vida per temptar de s’explicar las rasons de sa partença.
Tres narrators victimas de lor pròpri tèxte, tres parlars occitans alunhats dins l’espaci o lo temps, tres biaisses de contar. Per un roman unic, quista d’identitat sus qualques camins del lengatge e de l’azard.
Tres narrators victimas de lor pròpri tèxte, tres parlars occitans alunhats dins l’espaci o lo temps, tres biaisses de contar. Per un roman unic, quista d’identitat sus qualques camins del lengatge e de l’azard.
LA LAUSA ES DAVANT IEU SUS LA TAULA, amb la fuèlha blanca de la pichòta lampa que fa lum coma un calelh. Esclapa de lava blau-gris, totara m’emplenarà de la coneissença. Aquí un an qu’espèri la Revelacion, un an jorn per jom que l’ai descobèrta entremièg totas las pèiras del glòb. En esperant de la faire parlar un brave còp, daissi montar dins ieu los remembres d’aquesta annada. Dins lo revolum del passat, me torna a l’èime d’en primièr la tantossada que la trapèri…
Èra un jorn gris de novembre, plen de neblalha e de tristum, coma m’agradan. Aquel jom d’aquí, Cintia me quitèt. Partiguèt del temps qu’anavi cercant quicòm dins la montanha, sabiái pas encara qué. I aviá bon brieu que landravi per pendas e travèrses de la prima alba a jorn falit, en quista d’un indici, lo nom d’un suc o d’una font oblidada, fèrre vièlh rovilhat que degun se soven pas a qué servissiá, tròç de fusta esclaprat o vestigi sens forma, quimèra, la clau qu’o dobriguèsse tot. Mentre que secutavi las nívols, Cintia pantaissava a cò nòstre. Lo fòc de la lar deviá botar de rebats dins sos uèlhs verds de bèstia fèra.
Jamai non ai sabut çò que se debanava dins son cap.
Èra un jorn gris de novembre, plen de neblalha e de tristum, coma m’agradan. Aquel jom d’aquí, Cintia me quitèt. Partiguèt del temps qu’anavi cercant quicòm dins la montanha, sabiái pas encara qué. I aviá bon brieu que landravi per pendas e travèrses de la prima alba a jorn falit, en quista d’un indici, lo nom d’un suc o d’una font oblidada, fèrre vièlh rovilhat que degun se soven pas a qué servissiá, tròç de fusta esclaprat o vestigi sens forma, quimèra, la clau qu’o dobriguèsse tot. Mentre que secutavi las nívols, Cintia pantaissava a cò nòstre. Lo fòc de la lar deviá botar de rebats dins sos uèlhs verds de bèstia fèra.
Jamai non ai sabut çò que se debanava dins son cap.
