En quauqu’un luòc, quauqu’un t’espera. Quo es ta memòria que zo te ditz. E lo temps nimai l’espaci li pòden ren. Vai-li ! Oblida los raisses, los vaures, las rebieras, las barraduras e los plais.
Lo monde es plen de caforchas e de ponts per passar tot quò. Trauca lo ga ! Aquí es pertot e uei es totjorn. Laissa parlar quela part de tu que te ditz que doman se ten emb uei coma passat-doman emb doman. Laissa-la repapiar que uei ses mai vielh de dos jorns que part-ier.
La sola vertat es au fons de ta memòria e, per ela, la prumiera flor qu’as culhida es benleu mai pres que la poma qu’as minjada queste matin, la peu d’orsa de ton reirpepet es benleu mai pres que ta darriera chamisa...