E tu, Esterela, que siás tan lurada, amb aqueu provençau tetat a la mamela, lei desbauçaràs tótei, lei professors malandrós, lei vièlhei sartans de la mantenença ! Te donaràn lo doctorat ben torchat amb la crotz dau meriti agricòla. Una filha tan polida coma tu, desgordida que se pòt pas mai, que cerques pas tei mots per alinhar una preposicion elementària... Seràs lo mèrle blanc, l’ensenhador dau centre, d’estudianta que farà lume. Dau fins fons de la cauna de l’universitat, aquò l’auràn jamai agut vist, ne seràn estabosits e dau còp, ajustaràn un zerò a la borsa... e lei picalhons vague de plòure... Dos ans de chale e de joïssença ai fres de la princessa !