Lo parisenc, o l’aparisenquit – sovent mai acarnassit contra sas originas, que, saique, i fan vergonha – se trufa plan volontièrs de çò que bateja «l’assent». I vò veire un despoder de parlar lo francés condrech, valent-a-dire lo sieu, perque se sentís e se sap e se vòl l’òme de la Cort. Perque, e mai i age pas pus de Reis, la Cort demòra. E quand a mes antau, desperel, lo Miègjornal en dejot, a bèl jòc per se confrontar dins son èime de mèstre e de dominator.
S’engana. Perqu’a delembrat, dins sa cròia, dins sa pichòta cervela de passerat «parisenc» (aquel simbèl que s’es causit i conven mai que plan) de soscar un pauquet. Que, se soscava, podriá pas mancar de finir per s’avisar de çò qu’es, en vertat, aquel famós «assent» : tot simplament, sus las mans de la França, lo sang d’una lenga escanada. D’un pòble, donc, escanat. Lo sang espandit sus la lenga pròpia das escanaires. Respelissent totjorn, despuòi sèt cent ans, e mai quand a son pòble i an fach delembrar sa lenga.