Avinhon es una vila estània. S’i fau atendre a tot.
Un òme traversa la Plaça St Deidier e me vèn tocar la man. Naturalament, m’es inconegut.
Es un òme mofle, encara joine, de cabeus ros, de cara ròsa e alegrada. Saupriáu pas dire perqué, li tròbi d’èr d’un bedeu.
- Me fa plaser de vos veire, ditz, e prevenent un movament de resèrva de mon costat, ajusta: cèrtas, se coneissèm pas, mai vos anatz lèu rendre còmpte que, còntra tota logica, nòstra conversa ne’n serà que mai agradiva.