Cerquèssetz pas dins lo diccionari lo mot « aicós » ; lo trapariatz pas. Aicós es la revirada que Sèrgi Viaule fa en occitan del mot japonés « haïkus ». Un aicós es un poèma cortet de tres vèrses de cinc o sèt pès. Una mena de poesia gaire espandida e que sa particularitat d’èsser tan corta laissa a lo que la legís tot léser de ne far l’interpretacion que mai li conven. IEO Edicions venon de publicar dins lor colleccion « Messatges » lo novèl libre de Sèrgi Viaule « 1001 aicós » qu’es un recuèlh de 1001 d’aqueles poèmas cortets nascuts de l’inspiracion de l’autor tarnés de Sant Sulpici. La causida n’es estada facha per Sèrgi Labatut demest quicòm coma 1500 aicós propausats per Sèrgi Viaule. Labatut nos ditz que la causida foguèt pas aisida a far de tant qu’aquel estil literari pauc comun pòt èsser desconcertant. Mas a fòrça de legir e tornar legir en ensajant de se metre dins la pèl de l’autor, de comprene sas contradiccions, sas envejas, sas crentas, sa pudor, Sèrgi Labatut finiguèt per capitar. Mas cossí òm escriu un aicó ? Sèrgi Viaule conta que los fa oralament. I pòdon venir a l’idèa a tot moment. Tanplan en palabessant l’òrt, en se passejant, coma en menant la veitura. Alara nòstre òme s’arrèsta e nòta son aicó sul papièr. La seleccion d’aqueles 1001 aicós es lo rebat(1) de la personalitat de lor autor. Son una traduccion de son vam, de son amor de la vida e de l’atencion que pòrta al mond e a la natura. E tanben un miralh dels sentiments que tot aquò li pòt inspirar. I a d’aicós optimistas, d’autres tristes, melancolics, risolièrs, erotics… En un mot d’imatges de tot çò que fa la vida d’un èsser uman.[...]