"Desempuei de matin sensa relambi plòu,
l’aiga sus lo quitran li fai coma un mirau
que li veses dedins s’i mirar lo tristum.

Es assetat au sòu jòga dau flaütet,
d’aquí vèi sucament lei genolhs dei passants
que dins lo corredor van coma un forniguier.

Lo soleu maigrineu s’es escondut adès,
gaire de temps avant que se lève lo vent.
Leis aubres son aquí que se fretan lei brancas,
s’entend coma un public quora pica dei mans.

Son matalàs plegat dins un marrit plastic
fai un pichon molon au sòu a costat d’eu.
Se ditz qu’aperaquí podrà belèu dormir,
e regarda passar lei gents que van au sieu."