Parution : 04/07/2010
ISBN : 9782859104740
128 pages
11 x 24 cm
12.00 €
ISBN : 9782859104740
128 pages
11 x 24 cm
12.00 €
Dans le Quercy, une réunion de conseil communal. Le téléphone résonne. Une borde est en feu. Panique générale à Puèg del Planòl. les pompiers sont appelés afin de maîtriser l’incendie. Le brigadier arrive sur leslieux du sinistre, et donne ses conclusions: c’est un acte criminel !
L’enquête peut commencer, sous la pression du conseiller général du canton. Le brigadier va mener une enquête de terrain, et le curé de la paroisse se révèlera être le "Sherlock Holmes du Quercy" !
L’enquête peut commencer, sous la pression du conseiller général du canton. Le brigadier va mener une enquête de terrain, et le curé de la paroisse se révèlera être le "Sherlock Holmes du Quercy" !
En país carcinòl, un acamp comunal. Lo telefòne ressondís. Una bòrda es en fuòc. Panica generala a Puèg del Planòl. Los Pompièrs son apelats per mestrejar l’encendi. Lo brigadièr arriba tanben suls luòcs del sinistre. Diona sas conclusions: un acte criminal ! L’enquista pòt començar jos la pression del conselhièr general del canton.
Lo brigadièr va menar un trabalh de terrenh e lo curat de la parròquia se revelerà èsser lo "Sherlock Holmes del Carcin" !
Lo brigadièr va menar un trabalh de terrenh e lo curat de la parròquia se revelerà èsser lo "Sherlock Holmes del Carcin" !
Christian Chaumont signe ici son premier roman, qui prend sa source dans la réalité campagnarde d’aujourd’hui. Percepteur en Occitanie toute sa vie durant, il achève sa carrière à Narbonne où il demeure pour sa retraite. Il consacre ses jours à l’écriture.
Cristian Chaumont signa aici son primièr roman que pren sa sorga d’inspiracion dins la realtit del campèstre de uèi. Perceptor en tèrra occitana tota sa vida, finiguèt sa carrièra a Narbona ont es retirat. Consacra sos jorns a l’escritura.
"Los conselhièrs de Lacapèla-Cabanial, Serinjac, Vireta e mai Floretas, son inquiets, que cada jorn, e mai mantun còp per d’unes, me sònan al telefòn ! A l’ostal o a la comuna ! A quina ora que siá, macarèl ! Fòrça mormolhan que la policia es ben longanha, e tot e tot... e que los cònsols fan pas son trabalh... Enfin qué ? Brigadièr, cal capitar al pus lèu ! »
Lo ton de la darrièra frasa èra pesuc de menaças, de sosentenduts. Lo brigadièr o percebiá, – e mai sentiguèt los pels dels braces se li quilhar ! e lo prenguèt coma un òrdre...
« Bon, Monsen Conselhièr general, farem al maximum e...
– O vos conselhi ! copèt l’autre. Anem, me’n cal anar ; una acampada a la prefectura. »
Lo brigadièr, un còp a la gendarmariá sonèt son adjunt e lo Ramondenc. Totis tres faguèron lo punt.
« Pensi que caldriá cosinar la femna Lalanda, diguèt lo Ramondenc.
– I pensavi, ieu tanben », ajustèt lo brigadièr. L’adjunt capegèt.
Abans de montar dins la 4L , blau cerulenc, lo
brigadièr, qu’èra grandàs, quitèt lo quèpi, per se
trucar pas al tet de l’autò. L’adjunt menava. Vint
minutas pus tard dintravan dins la cort de çò
qu’èra estat, autres còps, l’ostal d’un ric pagés.
Çò que vos tirava l’uèlh, d’en primièr, èra
la palha. N’i aviá pertot. Cambiava las formas
de las causas, cubrissent los objèctes d’un lençòljaunàs-passat. Adoçava, en los cambiant, los pès de las parets, e s’amontairava dins los recantons. N’i aviá tanben sus las fustas dels engards, abandonada aquí pels vents torbilhs de l’auton e de la prima. Las bastissas d’espleita, a l’abandon, avián entamenat son arroïnada. De teulats crebats aicí e la, de doberturas badantas sens pòrta ni contravent e de qualas subsistissíán las palmèlas rovilhadas ; d’espleits rosegats de rovilha, d’esqueletas de carretas esclafadas jos de montairòls de palha.
E, al mièg d’aqucl cementèri d’espleits, contrastant amb aquela mòrt lenta, un desenat de galinas e dos o tres pols picoravan sus un pojolet de terranha envasit per las èrbas fòlas, qu’èra estat, i aviá fòrça temps, de fems. La polalha, espaurugada pel tarabastèri de l’autò, desfugiguèt, pialhanta, ensajant de s’enairar de sas alas impoderosas, daissant plaça als cavals mecanics e pudents, s’anant rescondre jos la carcassa cussonada e mièja crotlanta d’una antica maquina d’escodre encara atalada a una locomobila chapada per l’oxid de fèrre. Dins la cort, demèst palha e èrbas fòlas, creissián aicí e la d’agrunelièrs, blaus d’agrunèlas rafidas, provenda de l’aucelum...
L’ostal, de luènh, servava un rebat de riquesa. Era un crane bastiment, d’arquitectura del tot estrangièra al pais. Un ostal de mèstre coma se’n vei puslèu en Lauragués e dins la region tolzana. I deviá aver al mens un quinzenat de salas estatjadas sus tres nivèls."
Roges nivolasses, p 40-41.
Lo ton de la darrièra frasa èra pesuc de menaças, de sosentenduts. Lo brigadièr o percebiá, – e mai sentiguèt los pels dels braces se li quilhar ! e lo prenguèt coma un òrdre...
« Bon, Monsen Conselhièr general, farem al maximum e...
– O vos conselhi ! copèt l’autre. Anem, me’n cal anar ; una acampada a la prefectura. »
Lo brigadièr, un còp a la gendarmariá sonèt son adjunt e lo Ramondenc. Totis tres faguèron lo punt.
« Pensi que caldriá cosinar la femna Lalanda, diguèt lo Ramondenc.
– I pensavi, ieu tanben », ajustèt lo brigadièr. L’adjunt capegèt.
Abans de montar dins la 4L , blau cerulenc, lo
brigadièr, qu’èra grandàs, quitèt lo quèpi, per se
trucar pas al tet de l’autò. L’adjunt menava. Vint
minutas pus tard dintravan dins la cort de çò
qu’èra estat, autres còps, l’ostal d’un ric pagés.
Çò que vos tirava l’uèlh, d’en primièr, èra
la palha. N’i aviá pertot. Cambiava las formas
de las causas, cubrissent los objèctes d’un lençòljaunàs-passat. Adoçava, en los cambiant, los pès de las parets, e s’amontairava dins los recantons. N’i aviá tanben sus las fustas dels engards, abandonada aquí pels vents torbilhs de l’auton e de la prima. Las bastissas d’espleita, a l’abandon, avián entamenat son arroïnada. De teulats crebats aicí e la, de doberturas badantas sens pòrta ni contravent e de qualas subsistissíán las palmèlas rovilhadas ; d’espleits rosegats de rovilha, d’esqueletas de carretas esclafadas jos de montairòls de palha.
E, al mièg d’aqucl cementèri d’espleits, contrastant amb aquela mòrt lenta, un desenat de galinas e dos o tres pols picoravan sus un pojolet de terranha envasit per las èrbas fòlas, qu’èra estat, i aviá fòrça temps, de fems. La polalha, espaurugada pel tarabastèri de l’autò, desfugiguèt, pialhanta, ensajant de s’enairar de sas alas impoderosas, daissant plaça als cavals mecanics e pudents, s’anant rescondre jos la carcassa cussonada e mièja crotlanta d’una antica maquina d’escodre encara atalada a una locomobila chapada per l’oxid de fèrre. Dins la cort, demèst palha e èrbas fòlas, creissián aicí e la d’agrunelièrs, blaus d’agrunèlas rafidas, provenda de l’aucelum...
L’ostal, de luènh, servava un rebat de riquesa. Era un crane bastiment, d’arquitectura del tot estrangièra al pais. Un ostal de mèstre coma se’n vei puslèu en Lauragués e dins la region tolzana. I deviá aver al mens un quinzenat de salas estatjadas sus tres nivèls."
Roges nivolasses, p 40-41.
