Lo jorn que l’anavan tuar, Santiago Nasar se levèt a cinq oras e mièja del matin per esperar lo batèl ont arribava l’avsque. Aviá somiat que traversava un bòsc de figuierasses ont tombava una plovina tendra, e per un brieu foguèt aürós dins son sòmi; mas, quand se desrevelhèt, se sentiguèt completament moscalhat de cagaduras d’aucèls. "De longa somiava d’aucèls", me diguèt Placida Linero, sa maire, quand evoquèt vint e sèt ans après, los detalhs d’aquel canin. "La setmana abans, aviá somiat qu’anava sol dins un avion de papièr d’estam que volava sens se trucar, entremièg los ametlièrs", çò me diguet. Aviá una reputacion fòrça plan ganhada d’interprèta segura dels sòmis dels autres, baste que los li contèsson dejuns, mas aviá pas remarcat cap de marrit auguri dins aqueles dos sòmis de son filh, tanpauc dins los autres sòmis d’arbres qu’el li aviá contats los matins que precediguèron sa mòrt.