Parution : 13/05/2022
ISBN : 9782859106348
424 pages
14 x 21 cm
16.00 €
ISBN : 9782859106348
424 pages
14 x 21 cm
16.00 €
Mario Vargas Llosa
La Tanta Julia e l’escrivassièr
"la Tia Julia y l’escribidor", traduccion occitana de Joachim Blasco
n°17 de la colleccion
n°17 de la colleccion
Quand, en 1977, pareis "La tanta Julia e l’escrivassièr", Mario Vargas Llosa es un romancièr reconegut del « boom » de la literatura latinoamericana, aitant coma Gabriel García Márquez o Juan Rulfo. Tant val dire qu’aquesta novèla òbra lo public al corrent l’esperava, tant mai que l’autor i desvela, a travèrs lo personatge de l’escrivassièr, qualques claus de sa pròpria construccion coma escrivan.
Ara, en parallèl a aqueste relat de la genesi d’un romancièr, se debana
una educacion sentimentala amb totes los ressòrts d’una intriga amorosa
pròpria a espandir lo cercle dels legeires, çò que foguèt lo cas.
Mario Vargas Llosa reçaupèt lo prèmi Nobel de literatura en 2010.
Editat amb l’ajuda del conselh regional d’Occitanie-Pyrénees-Méditerranée
Ara, en parallèl a aqueste relat de la genesi d’un romancièr, se debana
una educacion sentimentala amb totes los ressòrts d’una intriga amorosa
pròpria a espandir lo cercle dels legeires, çò que foguèt lo cas.
Mario Vargas Llosa reçaupèt lo prèmi Nobel de literatura en 2010.
Editat amb l’ajuda del conselh regional d’Occitanie-Pyrénees-Méditerranée
– Viu coma un quistaire, es pas normal, protestava la tanta Julia. Ja que sos ràdioteatres
son tan famoses, pensavi que ganhava d’argent a bodre.
La taïnava qu’a la Pension La Tapada s’i vegèsse ni banhadoira ni docha, tot
just un privat e un lavabo rosegats per l’umiditat al primièr repaus de l’escalièr. Es
que ieu cresiái que Pedro Camacho se banhava pas jamai ? Li diguèri que l’escriba
d’aquelas banalitats se’n chautava coma d’una mica. M’avoèt que, de veire lo brutitge
de la pension, li aviá fach fàstic, que s’èra esperforçada per engolir la saucissa e
l’uòu. Un còp dins lo taxi, una vièlha guimbarda que s’arrestava a cada esquina de
l’avenguda d’Arequipa, mentre que ieu la potonavi doçamenet dins l’aurelha, dins lo
còl, l’ausiguèri dire, alarmada :
– Aital, doncas, los escrivans son de bramafams. Vòl dire que tota la vida vas
tirassar la pelha, Varguitas.
Dempuèi qu’aviá ausit Javier o dire, ela tanben me disiá Varguitas.
son tan famoses, pensavi que ganhava d’argent a bodre.
La taïnava qu’a la Pension La Tapada s’i vegèsse ni banhadoira ni docha, tot
just un privat e un lavabo rosegats per l’umiditat al primièr repaus de l’escalièr. Es
que ieu cresiái que Pedro Camacho se banhava pas jamai ? Li diguèri que l’escriba
d’aquelas banalitats se’n chautava coma d’una mica. M’avoèt que, de veire lo brutitge
de la pension, li aviá fach fàstic, que s’èra esperforçada per engolir la saucissa e
l’uòu. Un còp dins lo taxi, una vièlha guimbarda que s’arrestava a cada esquina de
l’avenguda d’Arequipa, mentre que ieu la potonavi doçamenet dins l’aurelha, dins lo
còl, l’ausiguèri dire, alarmada :
– Aital, doncas, los escrivans son de bramafams. Vòl dire que tota la vida vas
tirassar la pelha, Varguitas.
Dempuèi qu’aviá ausit Javier o dire, ela tanben me disiá Varguitas.
